شب و سیاهی
من وغم وتنهاییام، پریم از شب و سیاهی
نمی خوام پاتو بذاری تو سیاهی شب من
جای اون چشمای معصوم توی تاریکی من نیست
بروووووووووووووو
آرزوهایم را کشتی
تو ای مرد شیطان صفت
آرزوهای آن دختر معصوم را بر باد دادی
و اینک برای خاطر تمام چیز هایی که از دست داده ام،
نبودنت بر بودنت
رفتنت بر ماندنت
و فراموش کردنت بر به یاد ماندنت
مقدم تر است
پس برو و دیگر حتی آرزوی برگشتن را از یاد ببر که قلبم سرشار از کینه است.
چه می خواهم؟
چه می خواهم؟
اینک آن زمان است که شب نوشته هایم رنگ گریه دارند
خواهشی دارم که نمی دانم چیست !
آمدنت، رفتنت، یا حتی ماندنت !
چه می خواهم؟ نمی دانم !
چه دنیای بی رحمیست این دنیا
کلمات ماسیده برلبم، افکار پریشان و درهمم
چه بگویم که ناگفته دارم بی شمار ....
(باروون)
نمی دونم چرا اینقدر آشفته ام!
چند روز پیش رفتم پیش بابک گیتارم و رد کردم، یه سه تار خریدم، امروزم رفتم کلاس ثبت نام کردم.
.
امروز بهشت زهرا بودم. دلم می خواست یه دل سیر گریه کنم، خیلی جلوی خودممو گرفتم زار نزنم ... چرا؟!
نده آزارم!!
نده آزارم!!
من به همراه آنچه از من مانده،
قوطی خالی احساسم،
شیشه ی پر ترکغرورم،
گنجه ای پر زکینه،
تنی مجروح و قلبی پر پینه،
خاطری آزرده،
از تو ای باد، می خواهم
برسانی فریادم
دانه های اشکم
تکه های قلبم به منش!
او که می داند رازم
نغمه ی آوازم
ضریه های سازم!
و بگویی او را
نشکن خلوتم را
نده آزارم
ببر از یادم!!
خیلی حرفه به خدا...!
نمی دونم شاید در اینجارو تخته کنم و از این به بعد ننویسم ( البته اینجا!) شاید رفتم یه گوشه و واسه خودم نوشتم...
یه جا که کسی و نشناسم و کسی هم منو نشناسه... یه جا که راحت حرف بزنم... راحت بنویسم... راحت اشک بریزم...!
فعلا که خیلی خرابم....
می دونم دلم نمی آد بعد از این همه مدت شوریده رو تنها بذارم...
شاید واسه " غبار روبی !! " بیام.... می ام به تک تکتون سر می زنم... دلم براتون تنگ می شه...
اصلا دلم نمی خواد برم... تازه حس اونایی که دارن می میرن و مقاومت می کنن و می فهمم...
سکوت سرشار از ناگفته هاست....
خیلی وقت بود می خواستم آپ کنم اما راستش هیچی تو سرم نیست !!! کلمه ها گم وگورن... جمله ها ناقص ! واسه همین این پستم یه شعر از مارگارت بیکل گذاشتم.... خودم که خیلی دوستش دارم.... خدا کنه شمام خوشتون بیاد...
سکوت سرشار از ناگفته هاست....
بر آنچه دلخواه من است
حمله نمی برم
خود را به تمامی بر آن می افکنم
اگر برآنم
تا دیگر بار و دیگر بار
بر پای بتوانم خاست
راهی به جز اینم نیست.
توان صبر کردن
برای رودر روئی با آنچه باید روی دهد
برای مواجهه با آنچه روی می دهد.
شکیبیدن
گشاد بودن
تحمل کردن
آزاد بودن.
چندان که به شکوه در می آئیم
از سرمای پیرامون خویش
از ظلمت
و از کمبود نوری گرمی بخش
چون همیشه
بر می بندیم
دریچه کلبه مان را
روح مان را.
اگر می خواهی نگهم داری
دوست من
از دستم می دهی
اگر می خواهی همراهیم کنی
دوست من
تا انسان آزادی باشم،
میان ما
همبستگی ئی از آن گونه می روید
که زندگی ما هر دو تن را
غرق در شکوفه می کند.
من آموخته ام
به خود گوش فرا دهم
و صدائی
بشنوم
که با من می گوید
«این لحظه» مرا چه هدیه خواهد داد
نیاموخته ام
گوش فرا دادن
به صدائی را
که با من در سخن است
و بی وقفه می پرسد
من بدین «لحظه» چه هدیه خواهم داد.
شبنم و
برگ ها یخ زده است
و آرزوهای من نیز.
ابرهای برفزا بر آسمان در هم می پیچید
باد می وزد
و توفان در می رسد
زخم های من
می فسرد
یخ آب می شود
در روح من
در اندیشه هایم
بهار حضور تو است
بودن تو است
کسی می گوید«آری»
به تولد من
به زندگیم
به بودنم
ضعفم
ناتوانیم
مرگم
کسی می گوید«آری»
به من
به تو
و از انتظار طولانی
شنیدن پاسخ من
شنیدن پاسخ تو
خسته نمی شود
پرواز اعتماد را
با یکدیگر تجربه کنیم
وگرنه می شکنیم
بال های
دوستی مان را.
با در افکندن خود
به دره
شاید
سرانجام
به شناسائی خود
توفیق یابی
مارگارت بیکل
چشم او ربود ست خواب را ز چشم ترم!
چشم او ربود ست خواب را ز چشم ترم!
تیک تاک ، تیک تاک
ساعت کوکی روی طاقچه
خبرم می دهد از صبحی پاک
و من خسته ز بی خوابی شب
به چه می اندیشم؟!
چشم او ربود ست خواب را ز چشم ترم!
کودکی مانده در راه
تن زخمی تازیانه ها حسرت
چشم به راه ذره ای محبت
چشم او ربود ست خواب را ز چشم ترم!
و شباهت شان به چشمانی که صبح به صبح آینه به رخ این تن خسته می کشد...
( باروون )
دوستت دارم را فریاد کن ...!
سرما ی سکوتت را بشکن و با تمام وجود ،
حرارت قلب مهربانت را به رخ واژه های یخ زده بکش و دوستت دارم را فریاد کن ...!
شاید او بداند آنچه را که هرگز ندانست...!
( باروون )
تا بعد
آخر دنیا....
آخر دنیا....
اینجا آخر دنیا ست
امروز روز فرو پاشیدن کوهها ست
کوههای غرور من تنها
کودکی را باید فراموش کرد و بزرگ شد
امروز روز خوبی ست و فردا...
فردا شاید هرگز نباشم
فردا شاید....
( باروون )
سهم من از عشق چه بود؟!
سهم من از عشق چه بود؟!
آهی سرد و سوزان از دل سوخته ام بر آمد و من باز در این فکر که سهم من از عشق چه بود؟!
من، شاید بازیچه ی عشق بودم ...
یاشاید عاشقی بودی و من بازیچه ی دست یک عاشق ! عاشقی که عشقم را نپذیرفت و به آتش کشیدش !
و امروز یقین دارم سهم من از عشق هیچ بود و من نمی دانستم !
و تاوان این نادانی از دست رفتن قلب شیشه ایم بود و شاید تمام احساسم.....
هرگز بر نگرد ای غریبه چرا که در قلب آکنده از خشمم جایی برای دوستی نمانده....
( باروون )
دریغا سهم من از عشق
قفس با حجم کوچک بود...!
تا بعد
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم !
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم !
و من دوباره عشق را در وجودم احساس کردم، حتی بدون تو
و ناگاه یاد فریاد دل عاشقی افتادم که می گفت
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
و من بدون تو ای مهتاب شبهای تارم
شاید آخرین باریست که دل می سپارم ....!
( باروون )