نایافته

گفتی که : چو خورشید زنم سوی تو پر
چون ماه شبی می کشم از پنجره سر
اندوه که خورشید شدی
تنگ غروب
افسوس که مهتاب شدی وقت سحر

                                                                         فریدون مشیری

تولدم مبارک !!

        تولدم مبارک !!

نمی خوایی تبریک بگی؟! یالا یه کامنت بزار و تبریک بگو.خیلی نا مردین اگه بیایید و یه کامنت خشک و خالی نذارید..... امروز روز خیلی خیلی خوبی بود !! تا حالا اینقدر خوب نبوده....

بچه ها برام دعا کنید ......

                                                                                               تا بعد

پرواز زیبا

   پرواز زیبا

وه چه آرامشی !!

سکوت سرد و سنگین اتاقم، گرمای طاقت فرسای تابستون رو خیلی برام آسون کرده..

اشکهای قلب یخی ام، گونه های سرخ و داغ سیلی خورده ام رو آروم می کنن

و من به آبی آسمان فکر می کنم، به رهایی..!
و چه زیباست برای ما، این پرواز... این رهایی...!!

جواب

 جواب

من آن باران پر خواهش، تو را دیگر نمی خواهم.

جوابت را من اینگونه، به کوه و دشت می گویم.

متاب بر من!! متاب بر من !!

تو آن خورشید سوزانی، که آتش افکنی بر من

من از آتش گریزانم، همی از تو گریزم من

نمی آید دگر روزی ،سراغت را بگیرم من

مگیر هرگز مرا در بر

نمی سپارم  ، من این قلب پر از غم را، به تو دیگر

دگر از تو عشقی نیست مرا در سر

نیا هرگز

نیا هرگز

افسانه ی زندگی

 افسانه ی زندگی

همنفس ، همنفس ، مشو نزدیک
 خنجرم ،‌ آبداده از زهرم
اندکی دورتر !‌ که سر تا پا
کینه ام ، خشم سرکشم ، قهرم
لب منه بر لبم !‌ که همچون مار
 نیش در کام خود نهان دارم
گره بغض و کینه یی خاموش
پشت این خنده در دهان دارم
سینه بر سینه ام منه !‌ که در آن
 آتشی هست زیر خاکستر
 ترسم آتش به جانت اندازم
 سوزمت پای تا به سر یکسر
مهربانی امید داری و ، من
 سرد و بی رحم همچو شمشیرم
 مار زخمین به ضربت سنگم
ببر خونین ز ناوک تیرم
یادها دارم از گذشته ی خویش
 یادهایی که قلب سرد مرا
 کرده ویرانه یی ز کینه و خشم
که نهان کرده داغ و در مرا
یاد دارم ز راه و رسم کهن
 که دو ناساز ابه هم پیوست
 من شدم یادگار این پیوند
 لیک چون رشته سست بود ، گسست
خیرگی های مادر و پدرم
 آن دو را فتنه در سرا افکند
 کودکی بودم و مرا ناچار
گاه از این ،‌گاه از آن ، جدا افکند
 کینه ها خفته گونه گونه بسی
در دل رنجدیده ی سردم
گاه از بهر نامرادی ی خویش
گه پی دوستان همدردم
کودکی هر چه بود زود گذشت
 دیده ام باز شد به محنت خلق
دست شستم ز خویش و خاطر من
 شد نهانخانه ی محبت خلق
دیدم آن رنج ها که ملت من
می کشد روز و شب ز دشمن خویش
 دیدم آن نخوت و غرور عجیب
که نیارد فرود ، گردن خویش
 دیدم آن قهرمان که چندین بار
 زیر بار شکنجه رفت از هوش
لیک آرام و شادمان ، جان داد
 مهر نگشوده از لب خاموش
دیدم آن چهره ی مصمم سخت
از پس میله های سرد و سیاه
 آه از آن آخرین ز لبخند
وای از آن واپسین ز دیده نگاه
 ددیم آن دوستان که جان دادند
 زیر زنجیر ، با هزار امید
 دیدم آن دشمنان که رقصیدند
 در عزای دلاوران شهید
همنفس ، همنفس ،‌ مشو نزدیک
 خنجرم ، آبداده زهرم
اندکی دورتر !‌ که سر تا پا
 کینه ام ،‌ خشم سرکشم ، قهرم
خنجرم ، خنجرم که تیزی خویش
 بر دل خصم خیره بنشانم
 آتشم ، آتشم که آخر کار
 خرمن جور را بسوزانم

  سیمین بهبهانی                                                                                        

ببر او از یادت

   ببر او از یادت

خاطرم را گفتم، به خیال خامت،

                   شد رفیق راهت؟

تو ندانستی، می دهد آزارت؟

                می کشد احساست؟

یادت آید روزی، نشنید حرفهایت ؟

                    او ندید اشکهایت ؟

خاطرم را گفتم، ببر او از یادت

                    ببر او از یادت...

التماس

 تو رو خدا دست از سرم بر دار !!!

خسته شدم از دستت !!!

گریز

من می گریزم از تو و از عشق گرم تو
 با آنکه آفتاب فروزنده ی منی
 ای آفتاب عشق نمی خواهمت دگر
هر چند دلفروزی و هر چند روشنی
بر سینه دست می نهی و می فریبیم
کاینجاست آن چه مقصد و معنای زندگی ست
 یعنی که : سر به سینه ی پر مهر من بنه
 جز این چه حاصلت ز سراپای زندگی ست
 در پاسخت سر از پی حاشا برآورم
یعنی : مرا هوای تو دیگر نه در سر است
با این دل رمیده ،‌ نیازم به عشق نیست
تنهاییم به عیش جهانی برابر است
من در میان تیرگی تنگنای خویش
پر می زنم ز شوق که اینجا چه دلگشاست
سر خوش ، از این سیاهی و شادان از این مغاک
فریاد می کشم که از این خوبتر کجاست ؟
 خفاش خو گرفته به تاریکی ی غمم
پرواز من به جز به شبانگاه تار نیست
بر من متاب ، آه ، تو ای مهر دلفروز
نور و نشاط با دل من سازگار نیست

      سیمین بهبهانی                                                                                                     

من می توانم

  من می توانم

 من می توانم خیابان های شهر بی اعتمادی را با تمام احساسات زنانه ام سنگفرش کنم

 می توانم شبنم زلال چشمان غمگینم را ، همچو باران بر سر شهر غبار گرفته ی کینه بپاچانم

 می توانم خورشید را به نظاره گر ماه بنشانم

 می توانم فردا را به مهمانی امروز بیاورم

 می توانم آنان را با انسانیت و اینان را با عشق آشنا سازم

 می توانم شکوه های دلم را تا ابد نهان سازم و دم نزنم

 من می توان به استقبال بهاری نو بشتابم

 من می توانم، چون هستم...

 من دختری هستم که در دیار محنت، به دنیای محبت چشم دوخته ام

 و چیزی جز عشق نمی خواهم

 این عشق را خواهم جست

 من می توانم و تو دگر نگران دخترک رها شده در دست نا مهربان باد نباش

 که جز غمت، هیچ دردی، دردمندش نمی سازد

 پس اشک هایت را بزدای ای مهربانم، چرا که،

 من می توانم

 من می توانم........

قربت چشمانت

 قربت چشمانت

نگاهت، راز قلبم را نمی خواند چرا؟

صدایت، دوستت دارم را نمی خواند چرا؟

سرنوشت با من چه ها کرد تا کنون؟

دردهایم را فزون کرد تا کنون

درد هجرت را کشیدم تا به حال

وه ! چه سوزان است، هجر عشقت، بی همال

دیرگاهیست، قربت چشمانت

کرد ویران روزگارم، در فراغت

یاد عشقت از سرم بیرون کند

درد عشقت از تنم بیرون کند

یا که شاید آید آن روز دگر

تا که بیرون آورد، عشقم ز سر