نگیر از من هیچ سراغی

  نگیر از من هیچ سراغی

دیگه از سکوت قلبم یه ترانه نمی سازم

دیگه از کابوس شبهای بی تو بودن نمی ترسم

کاش زودتر خودم رو می شناختم

از کنارت می گریختم

اما دیر نیست !!
حالا می دونم که هیچی از تو، توی قلب من نیست

آتش نفرت و کینه، آتش یه بغض کهنه

تل خاکستر درست کرد از همون عشق بیهوده

نگیر از من هیچ سراغی

که برای با تو بودن ندارم من اشتیاقی

عشق تو بار سفر بست از دل دیوونه ی من

نفرت و حسرت سوزوندش همه یادگار تو، در من

نگیر از من هیچ سراغی

که برای با تو بودن ندارم من اشتیاقی

 من با تو هرگز

 سلام ای بی وفا ،‌ ای بی ترحم
 سلام ای خنجر حرفای مردم
 سلام ای آشنا با رنگ خونم
سلام ای دشمن زیبای جونم
بازم نامه می دم با سطر قرمز
 آخه این بار شده من با تو هرگز
 نمی خوام حالتو حتی بدونم
 تعجب می کنی آره همونم
 همونی که زمونی قلبشو باخت
 همون که از تو یک بت ،‌ یک خدا ساخت
 همونی که برات هر لحظه می مرد
 که ذکر نامتو بی جون نمی برد
همونم که می گفتم نازنینم
بمیرم اما اشکاتو نبینم
 همون که دست تو ،‌ مهر لباش بود
 اگه زانو نمی زد غم باهاش بود
حالا آروم نشستم روی زانوم
 ولی دیگه گذشت اون حرفا ،‌ خانوم
 تعجب می کنی آره عجیبه
 می خوام دور شم ازت خیلی غریبه
 خیال کردی همیشه زیر پاتم ؟
 با این نامردیت بازم باهاتم ؟
 برات کافی نبود حتی جوونیم
 تموم شد آره گم شد مهربونیم
 دیگه هر چی کشیدم بسه دختر
 نمی بینیم همو این خوبه ،‌ بهتره
 دیگه بسه برام هر چی کشیدم
 فریبی بود که من از تو ندیدم
 دروغی هست نگفته مونده باشه ؟
 کسی هست تو خیال تو نباشه ؟
عجب حتی دریغ از یک محبت
دریغ از یک سر سوزن صداقت
 دریغ از یک نگاه عاشقونه
 دریغ از یک سلام بی بهونه
نه نفرینت چرا ، این رسم ما نیست
 اگر چه این چیزا درد شما نیست
گل بیتا چرا اخمات توهم شد؟
 چیه توهین به ذات محترم شد ؟
 دیگه کوتاه کنم با یک خداحافظ
 که عشق ما رسید به سد هرگز

                                                                مریم حیدرزاده

  خسته

  خسته ام از این من بی حنجره
  خسته ام از پلک منگ پنجره
  خسته ام از ظلمت این سایه سار
  خسته ام از این همه چشم انتظار 
  ای طلوع ناب هر ویرانکده
  ای کلید قفل کور میکده
  خسته ام از این تبار شب زده
  خسته ام از مستی بی عربده 
  با تو از تو قصه گفتم نازنین
  در شب قصه نخفتم نازنین
  با تو باید بگذرم از این سکوت
  من تو را از تو شنفتم نازنین
  ای طلوع ناب هر ویرانکده
  ای کلید قفل کور میکده
  خسته ام از این تبار شب زده
  خسته ام از مستی بی عربده
  باید از این آینه جاری شوم
  من نباید در تو تکراری شوم
  من به نه ! گفتن گذشتم از حصار
  آه !‌ اگر دربند این آری! شوم
  ای طلوع ناب هر ویرانکده
  ای کلید قفل کور میکده
 خسته ام از این تبار شب زده 
 خسته ام از مستی بی عربده

                                                                       یغما گلرویی

 نایافته

گفتی که : چو خورشید زنم سوی تو پر
چون ماه شبی می کشم از پنجره سر
اندوه که خورشید شدی
تنگ غروب
افسوس که مهتاب شدی وقت سحر

                                                                         فریدون مشیری

تولدم مبارک !!

        تولدم مبارک !!

نمی خوایی تبریک بگی؟! یالا یه کامنت بزار و تبریک بگو.خیلی نا مردین اگه بیایید و یه کامنت خشک و خالی نذارید..... امروز روز خیلی خیلی خوبی بود !! تا حالا اینقدر خوب نبوده....

بچه ها برام دعا کنید ......

                                                                                               تا بعد

پرواز زیبا

   پرواز زیبا

وه چه آرامشی !!

سکوت سرد و سنگین اتاقم، گرمای طاقت فرسای تابستون رو خیلی برام آسون کرده..

اشکهای قلب یخی ام، گونه های سرخ و داغ سیلی خورده ام رو آروم می کنن

و من به آبی آسمان فکر می کنم، به رهایی..!
و چه زیباست برای ما، این پرواز... این رهایی...!!

جواب

 جواب

من آن باران پر خواهش، تو را دیگر نمی خواهم.

جوابت را من اینگونه، به کوه و دشت می گویم.

متاب بر من!! متاب بر من !!

تو آن خورشید سوزانی، که آتش افکنی بر من

من از آتش گریزانم، همی از تو گریزم من

نمی آید دگر روزی ،سراغت را بگیرم من

مگیر هرگز مرا در بر

نمی سپارم  ، من این قلب پر از غم را، به تو دیگر

دگر از تو عشقی نیست مرا در سر

نیا هرگز

نیا هرگز

افسانه ی زندگی

 افسانه ی زندگی

همنفس ، همنفس ، مشو نزدیک
 خنجرم ،‌ آبداده از زهرم
اندکی دورتر !‌ که سر تا پا
کینه ام ، خشم سرکشم ، قهرم
لب منه بر لبم !‌ که همچون مار
 نیش در کام خود نهان دارم
گره بغض و کینه یی خاموش
پشت این خنده در دهان دارم
سینه بر سینه ام منه !‌ که در آن
 آتشی هست زیر خاکستر
 ترسم آتش به جانت اندازم
 سوزمت پای تا به سر یکسر
مهربانی امید داری و ، من
 سرد و بی رحم همچو شمشیرم
 مار زخمین به ضربت سنگم
ببر خونین ز ناوک تیرم
یادها دارم از گذشته ی خویش
 یادهایی که قلب سرد مرا
 کرده ویرانه یی ز کینه و خشم
که نهان کرده داغ و در مرا
یاد دارم ز راه و رسم کهن
 که دو ناساز ابه هم پیوست
 من شدم یادگار این پیوند
 لیک چون رشته سست بود ، گسست
خیرگی های مادر و پدرم
 آن دو را فتنه در سرا افکند
 کودکی بودم و مرا ناچار
گاه از این ،‌گاه از آن ، جدا افکند
 کینه ها خفته گونه گونه بسی
در دل رنجدیده ی سردم
گاه از بهر نامرادی ی خویش
گه پی دوستان همدردم
کودکی هر چه بود زود گذشت
 دیده ام باز شد به محنت خلق
دست شستم ز خویش و خاطر من
 شد نهانخانه ی محبت خلق
دیدم آن رنج ها که ملت من
می کشد روز و شب ز دشمن خویش
 دیدم آن نخوت و غرور عجیب
که نیارد فرود ، گردن خویش
 دیدم آن قهرمان که چندین بار
 زیر بار شکنجه رفت از هوش
لیک آرام و شادمان ، جان داد
 مهر نگشوده از لب خاموش
دیدم آن چهره ی مصمم سخت
از پس میله های سرد و سیاه
 آه از آن آخرین ز لبخند
وای از آن واپسین ز دیده نگاه
 ددیم آن دوستان که جان دادند
 زیر زنجیر ، با هزار امید
 دیدم آن دشمنان که رقصیدند
 در عزای دلاوران شهید
همنفس ، همنفس ،‌ مشو نزدیک
 خنجرم ، آبداده زهرم
اندکی دورتر !‌ که سر تا پا
 کینه ام ،‌ خشم سرکشم ، قهرم
خنجرم ، خنجرم که تیزی خویش
 بر دل خصم خیره بنشانم
 آتشم ، آتشم که آخر کار
 خرمن جور را بسوزانم

  سیمین بهبهانی                                                                                        

ببر او از یادت

   ببر او از یادت

خاطرم را گفتم، به خیال خامت،

                   شد رفیق راهت؟

تو ندانستی، می دهد آزارت؟

                می کشد احساست؟

یادت آید روزی، نشنید حرفهایت ؟

                    او ندید اشکهایت ؟

خاطرم را گفتم، ببر او از یادت

                    ببر او از یادت...

من باهات قهرم

هییییییییییی

من باهات قهرما مثل اینکه یادت رفته !!!!

دلفینم خودتی !!!

تو آدم بشو نیستی ؟؟!!